Het is vrijdag tegen de middag als 12 racefietsers aankomen bij het hotel waar we komende twee dagen te gast zijn. Albert, Leo en Fred zijn dan al eerder gearriveerd, Leo zelfs al op donderdag om poolshoogte te nemen. Zij konden de omgeving niet weerstaan en waren al voor de lunch vertrokken op de ATB’s om de benen te pijnigen.
Dat begrepen we, de lunch startte voor de racers bij de benzinepomp. Daarna snel omkleden en de eerste verkenningsronde kon beginnen.
Vanaf Dickenberg naar Ibbenbuhren om daarna door een wirwar van landweggetjes in Tecklenburg te belanden. De eerste hoogtemeters hadden we inmiddels ook achter de wielen.
De koffie met onvermijdelijke Apfelkuchen smaakt prima in het pittoreske dorpje met veel Fachwerk-huizen. De echte berggeiten onderscheidden zich al snel van de zwaargewichten die toch meer dan gemiddeld last hadden van de tegenwerkende zwaartekracht. Wattages moet je terugrekenen naar kilogram lichaamsgewicht, heb ik begrepen, om iets te kunnen zeggen over de kans van een renner op de bolletjestrui. Maak zo’n sommetje maar eens en je begrijpt dat bolletjestruidragers ofwel in de keuken ofwel vanwege hun genen winnaar worden, en meest waarschijnlijk een combinatie van beide. Onderweg moesten we nog een afdaling van 35% bedwingen, ik wist niet dat ze bestonden en besloot dan ook om maar lopend de uitdaging aan te gaan. Joop niet, hij miste onderaan het steile stuk nog maar net een heg en Erik gleed soepeltjes het steile parcours af om met de helft van zijn remblokken beneden te komen.
De ATBers stonden ook hun mannetje. Stevige parcoursen had Leo uitgezet en op meerdere plekken, zo wist Fred te melden waren de single-tracks zo smal geworden dat het leek alsof ze de eerste berijders waren sinds jaren. De vraag lijkt gerechtvaardigd of de route wel de juiste was.. in elk geval was de uitdaging groot. En dan die vele klimmetjes en afdalingen over rollend gesteente op weg naar een uitzicht punt of ander mooi deel van de heuvelrug. Één afdaling was technisch zo lastig dat een bekende drankenfabrikant er een leuke challenge van gemaakt zou hebben. Leo stoof met veel gemak zo naar beneden en stond lachend onderaan het pad te wachten op Albert en Fred.
De tweede dag stond een grote rit op het programma, 120 km voor de racers, met ook nu weer veel hoogtemeters. Halverwege in Bad Iburg konden we lunchen, na eerst nog een plaatselijke extra ronde te hebben gefietst. Nooit geweten dat je een heuvel zo vaak en op verschillende manieren kon beklimmen, pfff. Als je dan bedenkt dat afdalen ongeveer 5 keer zo snel gaat als klimmen dan is het niet dat je het gevoel krijgt de hele dag aan het klimmen te zijn. Leo had voor de lol nog een stukje ATBroute ingebouwd voor de racers. Dit parcours van 6 km was niet alleen mooi, maar ook stevig voor de racefiets. Drie lekke banden als gevolg van snakebites waren dan ook het logische gevolg. Na de lunch vloog er bij Ton een spaak uit, redding.., de laatste 45 km werd per auto afgelegd met de fiets achterop bij Fred die zich net aan het opmaken was voor een middagrit per ATB.
’s Avonds konden we merken dat de gastvrouw was ingesteld op hongerige fietsers. Het eten bestond uit een Romeins maal, het kon niet. Het is onduidelijk hoeveel everzwijnen in schnitzels en ander gebraad waren verwerkt maar we konden wel vaststellen dat er per avond voor ongeveer een week vlees per persoon werd verorberd. Niet verwonderlijk dat na de maaltijd nog weinig tijd restte tot de nacht. Aan de bar nog een paar biertjes en dan weer naar bed. Morgen nog een ochtendje fietsen naar Alfsee, zo’n 75 km. Joop had moeite met de betekenis van Duitse verkeersborden bij de campingstop, het werd hem vergeven. De slotrit was minder zwaar, met minder hoogtemeters maar nog steeds in dezelfde prachtige omgeving. We maakten nog wat extra kilometers om langs Epe te fietsen.
Opvallend hoe rustig het op alle wegen was. En ook hoe de Duitsers rekening hielden met de tweewielers, ze reden er met een grote boog omheen of wachtten geduldig achter ons.
Een mooi fietsweekend ligt nu ook achter ons. We kijken er met veel (fiets)plezier op terug en verlangen alweer naar volgend jaar. Weer naar dezelfde plek? Wie zal het zeggen? Bedankt Leo, Jan en Gert!
