40 jaar geleden startte de stedenband van Epe met het Duitse Gronau, waar het dorp Epe deel van uitmaakt. Voor TourClub Veluwe reden om de (steden)band weer eens aan te halen en onze duitse fietsvrienden van Tourvereniging Westfalia uit Epe Duitsland uit te nodigen en op te zoeken.
Thomas, Christiaan, Klaus, Ludger en Reinhard van Westfalia uit Duitsland meldden zich bij ‘onze’ grote kerk om samen met 9 fietsers van Tourclub Veluwe uit Epe de rit van Epe naar Epe te gaan maken, en weer terug, zo’n kleine 210 km in totaal. Het is al bijna 20 jaar geleden dat de rit voor het laatst werd verreden, het weerzien was allerhartelijkst. Als we om half acht in de ochtend starten lijkt alleen onze fotograaf en een ons uitzwaaiende fietser wakker. Epe ligt er nog verlaten bij als we de tocht beginnen.
Met een duwtje van onze gemeente in de rug vertrokken we via Deventer naar onze eerste stop in Diepenheim. De eigenaar van de het restaurant had speciaal voor ons de deur (het terras) eerder open gedaan, het was nog geen 10.00 uur. De koffie en onvermijdelijke appeltaart smaakte de nog frisse mannen goed. Na Diepenheim werd de omgeving voor ons onbekender. Afwisselend reden we door de Achterhoek en Twente, van Markvelde via Rietmolen naar Honesch, even ten zuiden van Haaksbergen. Onderweg kruisten we meerdere keren de Buurserbeek. Vanaf Diepenheim is de omgeving schitterend lommerrijk en rustig, een aanrader voor elke fietser.
Na Buurse naderen we de grens bij Haarmuhle, we hebben dan zo’n 90 km achter de rug, merendeels met een stevige oostenbries tegen. Dat geeft hoop voor de terugweg, als de benen het zwaarder hebben is het prettig dat de wind een beetje helpt. De Duitsers nemen het roer over om de groep zo snel mogelijk naar de lunch te begeleiden. Die blijkt dan toch nog zo’n 17 km verder plaats te vinden. Een hartelijk onthaal door de voorzitter van de wielerclub werd ons deel. Ook de burgemeester liet van zich spreken. Hij vertelde over de stedenband met Epe Nederland en de vele uitwisselingen die er geweest zijn en hopelijk ook nog zullen komen. Met voor een ieder een Eper fietsbel konden we weer veilig op pad, maar eerst lunchen en vocht aanvullen. Het had ons allemaal gut geschmeckt als we anderhalf uur later, weer redelijk uitgerust de terugreis aanvaardden. Twee duitse fietsers reden ook weer met ons mee terug.
Via Enschede, Beckum, Bentelo, Wiene en Goor bereikten we onze laatste stop bij Markelo om de ‘accu’s’ nog een keer op te laden. Opvallend dat bij veel restaurants met terrassen in Twente ook grote speeltuinen zijn te vinden. Ouders drinken en eten wat en de kinderen vermaken zich in de speeltuin, het handig concept dat gezien de drukte goed werkt.
De laatste 50 km verliep redelijk soepel, ondanks de wat strammere benen, met dank aan de oostenwind. In Holten reden we ons vast in de plaatselijke triathlon. Daar werden we zo’n 20 minuten opgehouden door een feestende menigte en fietsende en hardlopende triathleten. Van een groots festijn werden we zo nog even deelgenot. Na Holten was de volgauto ons, of andersom, kwijt geraakt. Via Dijkerhoek, Okkenbroek, Heeten en Wesepe zaten we al snel weer op bekend terrein en na Boskamp kregen we bij het veer in Olst onze volgbus weer in het vizier. De dijk zette ons af vlakbij Oene, en met een kleine eindsprint, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, vlogen sommigen nog tegen het viaduct op. We hadden allemaal gewonnen, alle rijders volbrachten de gehele tocht, geen lekke band, geen onvertogen woord. Op het terras aten we nog een ijsje van sponsor Roberto waarna we rond 19.00 uur afscheid namen van onze duitse fietsvrienden. Het was een prachtige dag.
