Zonder enige overdrijving of chauvinisme kan gezegd worden dat deze tocht naar het hart van de Weerribben één van de mooiste zo niet de mooiste is die wij van TC Veluwe in ons assortiment hebben. ’s Morgens om acht uur bij het vertrek is het al een drukte van belang:
Een geweldige opkomst ondanks het voor de zaterdag toch wat vroege uur (8), een enkeling was zelfs om half 8 al present maar die had waarschijnlijk zijn e-mail niet gelezen. Alle zaterdagtochten vertrekken immers altijd om 8 uur. Hij had in ieder geval tijd om nog een opwarmronde te doen en zijn materiaal nog even na te kijken:
De Weerribben: turfstekers van vroeger en rietlandbeheerders van nu vorm(d)en met hun blote handen dit landschap van het inmiddels grootste zoetwatermoeras van Noordwest-Europa.
Iets ten noorden van de twee grote meren, de Beulaker en de Belter kwamen wij in het beroemde gebied via het idyllische pontje van Jonen door de rietlanden aan bij Dwarsgracht.
Café-Restaurant “De Otterskooi” was ook dit jaar de (eerste) pleisterplaats, aan het water gezeten genoten we van een heerlijk stuk appelgebak met slagroom en lekkere koffie. Dat mocht ook wel na ruim 63 kilometer met soms toch nog een venijnige wind uit de NW-hoek.
De terugtocht verliep volgens plan maar niet nadat één van ons eerst nog op het terras een lekke band moest herstellen. Via Giethoorn, Blauwe Hand en Beltschutsloot kwamen we weer terug in de bewoonde wereld bij Zwartsluis.
De route leidde vervolgens via Hasselt naar Zwolle waar we afscheid namen van Jan die een deel van de tocht heeft meegefietst.
Omdat we dermate gedisciplineerd hadden gereden, inclusief het rekening houden met ieders wensen ten aanzien van de optimale snelheid, besloten de wegkapiteins dat er zelfs nog een extra stop kon worden gemaakt in Hattem voor een ijsje.
Daarna kregen de figuurlijke paarden die de stal roken toch de overhand, met gezwinde spoed werden de ultieme kilometers langs het Apeldoorn kanaal afgewerkt.
Albert werd weer zoals te doen gebruikelijk vlak voor zijn huis afgeleverd waarna eenieder zich kon spoeden naar zijn eigen onderkomen in Epe en Emst.
Een supergeslaagde tocht, een graad of 20, droog!! en de wind voor een groot deel zeker niet tegen. Enthousiaste deelnemers (12) die zelfs de moeite namen om tegen een achtergrond van de typische couleur locale, te weten rietlanden, een (dwars)gracht en al dan niet verbouwde vroegere rietsnijdershuisjes, zich op de foto te laten zetten door de restauranthouder.
